Hiç Bir Çocuk Ağlamamalıydı

Hiç bir çocuk ağlamamalıydı oysa

Ağlamak yakışmaz ki hiç bir çocuğa.

Ne bir horoz şeker için ne de bir oyuncak araba…

Yalnız gülmek yakışır çocuklara, hesapsızca, riyasızca, doyasıya...

 

Hiç bir çocuk ağlamamalıydı oysa

Aç girmemeliydi mesela gece yatağına...

Ya da bir sokak köşesinde mendil satmamalıydı.

Okula gitmeliydi tertemiz önlüğü üzerinde,

Anası elinden tutmuş, beslenme çantası dolu.

 

Hiç bir çocuk ağlamamalıydı oysa

Umutsuz, geleceksiz, mutsuz olmamalıydı asla.

Tek ödevi derslerine çalışmak, tek sorumluluğu odasını düzenli tutmak olmalıydı mesela.

Oku yavrum, dersini çalış, büyük adam ol, vatanın milletin için denmeliydi sadece ona.

 

Hiç bir çocuk ağlamamalıydı oysa

Eline boya tahtası tutuşturulup salınmamalıydı sokağa...

Bir evin tüm yükü yüklenemez ki onun küçücük omuzlarına...

Ya da kâğıt toplamamalıydı, kendinden büyük torbasıyla.

 

Özgürlük kadar mavi resimler çizmeliydi o kâğıtlara…

 

Yarın kaygısıyla boğulmak yerine büyük hayallerle dolup taşmalıydı yüreği.

 

 

Hiç bir çocuk ağlamamalıydı oysa

Ne bir horoz şeker için ne de bir oyuncak araba...