Bir İnsan

Bir insan hayal edin,

Yalnız başına bulutların güneşi sakladığı bir günde,

Uzun bir yolda tek başına yürüyen,

Omzuna konmuş küçük serçeden habersiz,

Kurumuş yaprakların sesini hissetmeyen kulaklarında,

Herkesten farklı yönde ve daha çaresiz,

Ama bir o kadar da herkese benzeyen,

Kendini penceresiz odalara hapsetmiş.

Adımları çamura bulanmasına rağmen yürümeye devam eden,

Habersiz onu bekleyen mucizeden,

Kâinatın en güzel kaderi,

Bekliyor onu gelsin diye rüzgârların peşinden.

Dumanlarla kaplı çirkin kaldırımlarda,

Adım adım giden, bulutların güneşi özgür kıldığı yere,

Yalnız ruhu habersiz onu bekleyenlerden,

İlerliyor, ışığı yolunu gösteren bir çift göze.

Sevilmek nedir hiç tatmamış sanki,

Kalbi de duyguları da kendisi ile aynı odada kilitli.

 

Bir insan hayal edin,

İlk defa gülümseyecek olan,

Şimdiye kadar mutlulukla tanışmadan yaşayan,

Hiç bilmediği bir kıpırtı hissediyor ruhunda,

Elini uzatıyor parlayan ışığa, 

Bir anda gökkuşaklarıyla doluyor dünya.

Sonunda omzundaki küçük serçeyi duyan,

Yürüdüğü yolda sararmış bir tane yaprak bulunmayan,

Adımları çiçeklerle donatılan…

Ruhu aşkla dans ederken avuçlarıyla gökyüzüne dokunup,

Güneşin ışıklarını yansıtan,

Belki de herkesten daha mutlu,

Daha şanslı olan.