Kendimden Geriye

Boş bir sayfaya bakıyorum yine,

Bir damla mürekkebe hasret hayallerim.

 

Tüm harf ve hecelerim dağılmışken dört bir yana,

Hasta kalmış bedenim, eğilemiyorum.

Ellerimden kayıp giderken yaşamım,

Topal bırakmışım kendimi koşamıyorum.

 

Farkındayım ama,

Her bir hücrem inkâr ederken,

Havayı, suyu, toprağı,

Bilmek yetmiyor bazen yaşamaya.

 

Oysa, nasıl da güneşli gökyüzü,

Hafif bir meltem üflüyor saçlarıma o anda,

Yüzümde tebessümü hissediyorum,

Yüzüm de yabancı artık bana.

 

Anlamsız boşluklarıma anlam arıyorum sürekli,

Kaybolmak sanki sadece bana özelmiş gibi.

Herkesleşiyorum.

 

‘Bu ben değilim’ naraları atmışken yıllarca,

Kendimi bulmuş olmanın kahrını çekiyorum.

 

Oysa yemin edebilirdim kayıp mutluluklarım olduğuna,

Ya da henüz yaşanmayı bekleyen hayallerimin varlığına.

 

Meğerse kayıpken daha değerliymiş yaşamım,

Huysuz bir çocuğun kayıp oyuncağı misali.

Bulunduğumda, değersizleşiyorum…