Yorgun

Kızıl sarı sessizliktir Öz'üm

Puslu göğe uzanan tüm dallarım kırılgan

Ücra köşelerime çekilmiş can suyum

Kaba kalın gövdemin altında saklanan

Umursamazca döküyorum yaşlarımı yerlere

Her bir düşeni hüzünle öperek

Yeniden yeşermek ne kadar zor,

Bilerek...

Bazen bir kuş konuyor güçsüz kollarıma

Ürperiyorum, damarlarımdan yukarı süzülüyor hayat

Beni bile ürkütüyor çatırdayan gövdem

Korkuyorum, atmak zor kalın kabuklarımı sökerek

Soğuk rüzgarlar savururken gövdemi

Yeniden baharı hissetmenin hayalini kuruyorum

Yıpranmış ruhum dayanır mı?

Bilmiyorum...