Bir Varmışım, Bir Yokmuşum

Boşuna yaşıyorum bu hayatı, boşu boşuna.

Uyku akıyor damarlarımdan—ölüme kardeş…

Rüyalarda çığlık atıyorum, korkuyorum.

Aman, kör topal düzenim bozulmasın.

 

Zerrelerim birbirine küs, zoraki tutuyorum bir arada;

Bir anda tuzla buz olacakmışım gibi geliyor.

Yine korkuyorum: Aman, beli bükük düzenim bozulmasın.

 

Gayret gösteriyorum—hem de ne gayret!

Çukurun dibinde kalmak için, ha gayret…

Diyorum kendi kendime: “Allah sabredenlerle beraberdir” diye.

Yokluyorum kalbimin her köşesini… bulamıyorum.

Korkuyorum sonra: Aman, sağır dilsiz düzenim bozulmasın diye.

 

Ölmeye korkuyorum… Öte taraf buradan da beterse?

Yaşamaya zaten korkuyorum.

Çığlıklarımla bulamadıklarımı sessizlikte dinliyorum.

Yardım arıyorum… ama bulamıyorum.

 

Ben kayboluyorum… ben kayboldum.

Ben kaybolmuşum.

Ben yok oluyorum… ben yok oldum.

Ben yok olmuşum.

Ben belki de hiç var olmamışım.

Olamamışım…