Gece ve Ben

Her biri zihnimin en derin köşelerinde gizli harfler,

Düşüncelerimi dile getirmek için birleşmiyor bu gece.

Gece ve ben sükût elbisesi giyip simsiyah bir örtüye sarıldık.

Gece suskun, ben suskun...

Gök kubbenin göz kırpan ışıltıları ve gümüş tepsisi firar etmiş bizden.

Gece yalnız, ben yalnız...

Gece sükût elbisesinden soyunuyor.

Ben daha da kayboluyorum sükût elbisemde.

Gizleyemediği gözyaşlarını gök kubbeden yağdırıyor gece.

Ben ise içtikçe bâde-i mest gönül evinin duvarlarını kırmızıya boyuyorum.

Gece fırlatıyor oklarını.

Gece kızgın, ben yaralı...

Gece, her gün batımı yenilenen hikâyelerin tek kahramanı.

Ben, sürekli bir savaşın olduğu bitmek bilmeyen,

Ne zaman biteceği belli olmayan hikâyenin yorgun kahramanı...