Her Şeye Rağmen Devam Et

Bir an düşüncelere dalmışım ve kendime geldiğimde yer kabuğundan yeterince soğumuş halde buldum kendimi. Hem kahvem hem düşüncelerim yeterince soğuktu. Çünkü şu aralar en hızlı kaybettiğimiz şey umut oldu. İnsanların eskisi gibi neşesi yoktu.

Bazen çok iyi hissederken bazen kendimizi çıkmazda hissettiğimiz oluyor. Biz kendi konfor alanında daralan varlıklarız. Hareket etmediğimiz müddetçe, o kalın duvarların yıkılması bir o kadar zor. İnsan kendi coğrafyasının ve çevresinin dayattığı şey olmaya hiç düşünmeden kapılıveriyor. Bir gün bir adım daha atamayacak kadar alışmış ve ümitsiz bakıyor hayata. O yolculuğa, o özendiğimiz hayatların kendini yaratmasına, kendi yolculuğumuza sahip çıkabilecek miyiz? Güçlü bir amaç olmayınca bu soruların da bir anlamı olmayabilir. Belki sadece farketmek ve cesaretle bir adım atmaktır yaşamak. İnsan önce bütün parçalarıyla kendini sevebilmeli. Bu dünyaya bıraktığı izi sevebilmeli. Yaşamak için, cesaret için, umut için önce sevmek lazım.

Bütün sesleri susturup, içimizdeki sesi takip ettiğimizde her şey berraklaşıyor aslında. Kendi hikayemizi merak ettiğimizde yolculuğumuz başlıyor. Her düştüğümüzde yeniden ayağa kalkmaya cesaret ettiğimizde umudumuz filizleniyor. Bu otomatik hayatlara itiraz edip, iradesi ve bilgisinin hükmünü kullanarak kendini hakikatin kucağına kaç kişi bırakabilir? Belki de kendi aklımızın hapishanesindeyizdir. Bizi oradan kurtaracak olan yine biziz.

Sabahın bütün canlılar için bir anlamı vardır... Devam etmek... Her şeye rağmen devam etmek... Kendi içimizde ayağa kalkarak ve meydan okuyarak mücadelemize devam etmeliyiz.