Huzurun Portresi

Kırgın adam asansörden indi. Doğum gününü hiç kimse kutlamamıştı. Hep beklemişti ama kimse hatırlamamıştı. Cebinden anahtarını çıkardı. Ah… Eve anahtarla girmek ne büyük işkenceydi. Her neyse… Çevirdi kilidi, içeri girdi. Sürpriz!

Eve kendisinden önce giren birileri vardı. Konfetilerin altında, alkışlar eşliğinde koridorun ucundaki pastaya doğru yürüdü. Pastanın üzerinde üç ve sıfır rakamları, bir de mum vardı. Gözlerini kapadı. Ailesi, dostları, yeğenleri… Hissediyordu ki bütün sevdikleri yanındaydı. Ne büyük nimet! Daha başka ne dileyebilirdi ki… Üfledi mumu ve sarmaş dolaş oldu herkes. Sonra da hep birlikte güzel bir akşam geçirdiler.