Unutmak

"Herkeste aynı dert, aynı keder

Herkes bu şehirde

Seni unutmak için içer

Ben unutamıyorum"   Ü.Y.O

Gözlerim düğümlenmişti ağlamaktan, belki de ağlayamamaktan. Yaşam ve ölümün birlendiği gizli saklı görüntüler hafızamın kıvrımlarında dans ediyordu. 

Direniyordum unutmaya, başımı yastığa gömüyordum. Unutmak istedikçe hatırlıyor, kıvranıyordum. Bir uyusam da sabaha kuş gibi çıkıversem, biraz hafiflesem, teselli bulsa yalnızlığım.  Ne mümkün! Hayat geriye gitmiyordu. Giden geri gelmiyordu. Yumuşak toprakla örtmüşlerdi beni de. Ötelerin sessizliğinde şarkı söyleyen bir kuştum artık. Sessizliğimdeki kelimeler asıl söylemek istediklerimdi.

Ne gariptik biz; bazılarımız unutmak istiyor, bazılarımızsa tüm anıları canlı tutmak, unutmamak için yanıyordu.

Dirimli insanlar için tek bir lahza dahi unutmak olmazdı. Aslolan hatırlamaktı.  Bir başka bakış açısıyla ise yeniden başlamak ya da hatırlamak için her şeyi unutmak gerekiyordu.

Aslında her unutma bir hatırlama, her hatırlama bir unutma değil miydi? İşte böyle salınıyordum ben de tüyden bir tahterevallide, kâh kendimi bile unutarak, kâh hatırlamam gereken ne varsa hatırlayarak. Sonrası, sonrası ne olsun işte eriyen bir kar tanesi…