O An

Her şey gecenin ortasında sessizlikle kalakalmış gibiydi, zifiri karanlıktı ve göz gözü görmüyordu. Kapının hemen ardından bir tıkırtı duyuldu.

O an,

Bir kuşun kanat çırpınışı gibi hızlı atan kalbi yorulmuştu…

Dolunay, dedi. Neredesin? Hep başımı kaldırdığımda süzülürdün penceremden. Belki de fazla geliyor artık şımarık insanlar, sahte romantikler ve yalandan kahkahalar…

Hepsini sildi gözyaşlarıyla, bir başına kalakaldı, elinde doğru bildiği aynasıyla…

Artık yüzüne her baktığında ruhunun yansımasını görüyordu, gülümsedi. Aslında kim olduğunu hatırladı…

Düşünceler içinde kaybolmuşken bir ses daha geldi.

Kapıya yanaştı, ürkek ve titreyen bir sesle:

“Kim O?” dedi.

Yıllardır kapının ardında bekleyen kendiyle yüzleşti.