İstanbul Hanımefendisi

 

Başka nazarla bakamam kendisine, çünkü o bir İstanbul Hanımefendisi….

Yerlere sürünen beyaz fırfırlı elbisesi, üzerine geçirdiği siyah feracesi

Şeffaf peçesi saklamaz parlayan yüzünü

Dudağının kenarına iliştirdiği belli belirsiz gülümsemesi.

Bükük boynu, sağ kolunun içine sakladığı sol eli                                

Üzerinde taşıdığı ve hiç indirmediği asaleti

Beyaz alnından salınan siyah perçemi

Kapatmaz göz dediğiniz siyah inciyi.                          

Sultan Abdülaziz’in Gondol’u eşliğinde ister akşam sefası

Sen seyreyle günbatımını bense batıp giden hayatımı.

Gelip geçen gemilere bakmakla geçti zahir ömrüm

Birde batın var ki….

Sen sormazsın zaten ben de söylemem

Öyle ketumum öyle içli

Bilemezsin hiçbir zaman hakikati

Terkidiyar etmeden haykırsam ya sana olan öfkemi

Öyle ya dilimi kitleyen de sen, elimi bağlayan da.

Nefesimi kesen, soluğumu tüketen…

Bekleme benden sade, saf sevgi.

Yok öyle tek bir bakışa vermem dünyayı sana

Zira bu hikayenin mecnunu olmak değil niyetim

Sana hediye edebileceğim tek bestedir Hicaz Mandıra.

 

ŞİİRE DAİR….

Şiire ilham veren “İstanbul Hanımefendisi” Osman Hamdi Bey’in 1881 yılında resmettiği Türk kadın figürlerinin en önemlileri arasında yer alan bir tablodur.

Ayrıca şiirde klasik batı müziği besteleyen ilk kompizitör padişah olan Sultan Abdülaziz’in iki ayrı bestesinden bahsedilmektedir. Gondol, yer yer hüzünlü, derin ve yoğun anlamlar barındıran bana göre hem bir baş kaldırışı hem de kabullenişi hissettiren bir bestedir. Diğer beste Hicaz Mandıra, yaylı çalgılar ve daha çok kemençeyi duyacağınız kulağa aşina gelen dinlemesi keyifli bir beste. Keyifli okumalar/ dinlemeler…