Bir Sonbahar Hayali

Kalabalık şehrimin serin bir sonbahar gecesinde, üzerimdeki hırkamla, Kınalıada'ya karşı oturmuş kurşuni şarkılar dinliyorum. Adanın ışıkları göz kırparken bana, haftalarca bitmeyen öksürüğüm eşliğinde şarkılara ayak uydurmaya çalışıyorum. Bazıları geçmişe götürüyor bazıları geleceğe, hayallere. Ve neden bilmiyorum bir anda Sait Faik geliyor aklıma. Sonra alıyorum kalemi elime o olmaya çalışıyorum. Demiş ya hani "Ben hikaye yazarken kafamdaki insanlar balığa çıkardı." Onun gibi balığa çıkarıyorum kafamdakileri. Kendi kendime gülüyorum... Sait Faik görse beni, kesin bir hikaye yazardı bu halime. Belki adada yaşayan bi kız olurdum öyküsünde, aklı bir karış havada... Ya da alırdı beni bir martının kanadına bağlar sonra da denize atardı. Ben de o denizde güç bela kıyıya doğru çıkmaya çalışırken yakışıklı bir balıkçının ağına takılırdım. Küçük kayığına alırdı beni balıkçı. Kıyıya çıktığımızda yalın ayak denizin yalayarak dümdüz yaptığı ıslak kumlara basar, ayak izlerimizle imzamızı atardık. Elbisem ıslanmasın diye eteklerinin ucundan tutup yukarıya sıyırırdım. Derinden derinden müzik de çalardı sonra. Şarkıyı duyar duymaz başlardık sahilde ağır çekimde koşmaya. Yeşilçam filmlerde olur ya hani aynı öyle işte. Yağmur da yağsa ne güzel olurdu. Amaaaan elbise kimin umurunda, ıslanırsa ıslansın! Sonra o balıkçı sıkıca tutardı elimden, küçük salaş kulübesine götürürdü beni. Deniz kabuklarından kolye de yaptı mı bana, orada sonsuza dek mutlu yaşardık. Martı seslerinde kahvaltımızı yapar, gece kumsalda ateş yakardık. Kulübenin küçük penceresinden, ışıl ışıl, bembeyaz, hırçın dalgaların delice vurduğu bir deniz feneri de görünse ne güzel olurdu. Ama işte bunlar hep filmlerde oluyor. Bir de hikayelerde. Mutlu hikayelerde…

Ah Kınalıada'nın ışıkları, nerelere götürdün beni gece gece!

Ah yakışıklı balıkçı! Nefes aldığın şehir ne kadar şanslı. Kim bilir, sesini gökyüzü sanan kuşlar bile vardır.

Ah Sait Faik! Ah! Keske bir hikayende ana karakter olsaydım...