Kendimi Kendime Bıraktım

Yaşamın müziği

eşlik ederken bana,

Yeni bir nota gibi eklendi

her şey hayatıma.

Zaman hep aktı, hiç durmadı.

Acımadı, beklemedi.

Arkasına bile bakmadı.

 

Yaşadıklarım, mücadelem,

çığlıklarım, sancılarım,

gözyaşlarım, ayrılıklarım

heyecanlarım, umutlarım

gülümsemelerim;

beni ben yapan parçalarım oldu.

 

Ne garip!

yaşadıklarımla birlikte

nakış nakış işlendi

hatalar, korkular,

kabuslar, yanlışlar, tercihler.

bazen de

sevgi, aşk,

umut, mutluluk, huzur

işlendi o güzel yüreğe.

 

Ama çok yoruldum.

Yalnızlığa, sessizliğe yürüdüm.

İçime, hayallerime doğru ilerledim.

Bir görseniz

bağıra bağıra şarkılar söyledim

dağlara karşı,

deniz kıyılarındaki dalgalara karşı.

Türkü dinledim bir de

yoldaşım, yoldaşım olsun diye.

 

Sonra kaçtım

kaçabildiğim yere kadar.

İnsanlardan,

bir türlü doğuramadığım

kendimden kaçtım.

 

Neden diye defalarca sordum.

Defalarca...

Cevap aramanın peşine düştüm.

Sorguladım.

Eski ben olmaktan sıyrıldım.

Sonra, sonra;

insanların anlamalarını bekledim.

Baktım ki kimse anlayacak gibi değil

bu kez attım kendimi.

Anlaşılmazlığın dibinde boğuldum.

 

Bir şeylere ulaşabilmeyi istedim hep.

Denedim, yaşadım, hissettim.

Aramaya devam ettim.

Kalıplara sığdırılmaya çalışılan

hayatlara direndim.

Bir de, bir de;

İnsan kendini mutlu etmeden

başkalarını, sevdiklerini bile

mutlu edemezmiş öğrendim.

 

Şimdi kendimi kendime bıraktım...