Hayat Kırıklığı
Öyle sevdim ki seni
Herkesten her şeyden güçlü oldum ben
Aramızdaki ne denizler ne çöller
Engeldi sana koşmama
Bazen diyordum
Kuş olsam ya uçsam yanına
Dünyanın bir ucundan diğer ucuna
Yolladım tüm benliğimi
Denizin bir dalgasıyla
İsmimizi kazıdı medcezirler kumsallara
Deryalar bir olsa
Silinmezdi o sahilden
Ne bu sevda
Ne de bu umutlar
Belki bir kahveden değildi gelen kırk yıllık hatırlar
Ama o hatra binaen
Bu limanda içilmesi beklenendi onlar
Ne sen vardın bu limana
Ne ben uçabildim sana
Gidişinle değil gelmeyişinle vurdu bana keder
Oysa karşımda dursan
Gözlerin bulsa gözlerimi
Kalır mıydı kalbinde o kuşkular
İsterdi yüreğim gözlerine baka baka
Şiirler okumak sana
Şimdi bir sevdanın içinde ne varsa
Hasretle bıraktım ardımda
Hayal kırıklığı değil
Benimki hayat kırıklığı
Umut mu
Şimdi bir sözün kadar yakın
Bir o kadar uzak bana
Dediklerimi ne sen anla
Ne de gel anlat bana
Yorgun bir ruhum yalnızca
Bıraktığın o boşlukta
Yanan bir alev bulunmakta
Ben seni bir tebessüm ile anarım
Sen de beni iyi hatırla