Mesele

Söylesene, nasıl bir duygu hiç kimseye bakmazken aklımdan seni çıkaramamamın vermiş olduğu duygu?

Yeme beni şimdi, biliyorsun sen de seni sevdiğimi.

Biliyorsun iki yan masada otururken kulaklarımın sesini algılamakta olduğunu.

Gözlerimin her fırsatta seni kollamakta olduğunu.

En çok da kalp ritmim, her adımına ayak uyduruyorken…

Söylesene şimdi bunu bilmek nasıl bir duygu?

Yoksa yetersiz ve sıradan mıydı senin için.

Öyleyse söyleme ne olur. Bunların bu kadar basitlik vermesi... Bak mesele karşılıksız sevmek değil, mesele bu olurdu işte. Sıradanlık, basitlik gelmesi. Bu öldürürdü işte her şeyi. 

Çünkü yeterince zorlanıyorken ben, senin bunları hor görmen. 

Dediğim gibi sevmemen değil, ama bu birini yıkacak o adsız şey olurdu.