- -O ne?
Sözlerin çoğu zaman müziğin önüne geçtiği, dünya üzerindeki her türlü konuyu işleyen, her şeye gönderme yapabilen müzik türü. Rythim and Poe; yani ritmik şiir. Konuşur gibi söylenen müzik…
- -Küfürlü müzik?
Evet. Genelde gayrı resmi olarak icra edildiği için içinde çoğu zaman küfür barınabiliyor. Son yıllarda popülerleşip televizyonları, radyoları işgal etse de bir rapçi başka bir rapçiye küfür etmek istediği zaman şarkısını kendi özel kanalından yayınlamak suretiyle küfür edebiliyor.
- - Peki bir rapçi neden başka bir rapçiye küfür ediyor ki?
Genelde anlaşamadıkları için. Birbirlerini bir şeylerle itham ederler. Popüler kültürün kölesi, gerçek rap yapmıyor bu ithamlardan bazıları. Bazen çok iyi anlaşan rapçilerin de aralarının bozulmasına ve birbirlerini disslemesine şahit oluruz. Gerçi çoğu zaman bunu dikkat çekmek ve prim toplamak için yaparlar.
- -Diss ?
Rapçilerin birbirlerini hicvetmek için yaptıkları şarkılardır. Rapin popülerleşmesiyle birlikte dissler de evrim geçirdi. Eskiden daha iğrenç ve akla zarar sözler sarf edilirdi. Şimdi ise daha yumuşak şarkılar görüyoruz. İndigo – Server Uraz dissleşmesini öneririm. Seviyeli ve kaliteli bir kapışmadır.
- -Türkiye’ye rap nasıl geldi ve bu müzik ülkemizde nasıl bir serüven izledi?
Tarihi 70’li yıllara kadar giden bu müzik türüyle Türkiye 1991’de tanıştı. King Size Teror, ‘’Bir Yabancının Hayatı’’ şarkısıyla serüveni başlattı. İrili ufaklı denemelerden sonra 1995’te Almanya’daki Türk gençlerinin kurduğu Cartel grubu, ‘’Bir numara, en büyük!’’ diye başlayan eğlenceli ve aynı zamanda protest ögeler içeren bir şarkıyla sahneye çıktı. ‘’ Yabancısın diye seni ezemesinler.’’ diyen Cartel, o dönem için büyük ses getirdi. Sagopa, Ceza, Fuat, Killa Hakan, Fuchs gibi isimler bayrağı daha da ileri taşıdı. Zaman geçtikçe kalite arttı. Bir Pesimistin Gözyaşları, Medcezir, Neyim Var Ki gibi birbirinden güzel albümler ve şarkılar ortaya çıktı. 2000’lerdeki soğuk savaş döneminde rap müziğin dinleyici kitlesi Sagopa ve Ceza’nın arkasında gruplaştı. Bir nesil yıllarca bu ikilinin barışıp da tekrar şarkı yapmasını bekledi. 2010’dan itibaren popülerliği gittikçe azalan Türkçe Rap’i sadece küçük bir azınlık dinliyordu. Bu dönemde rapçilerin en büyük mücadelesi kendini ‘’stayla, bela, serseri, isyankar’’ diye tanıtan insanlara karşı oldu. Rap bu değildi ve asla olamazdı! Ayrıca her mahalleden birkaç ergen de rap yapmaya soyunup işin suyunu iyice çıkarmaktaydı. Bunun dışında Sekiz, Batarya, PMC gibi ekipler ön plandaydı. No1, Şehinşah, Allame, Hidra, Contra müzik çalarlarımızı süslüyordu. Ne olduysa 2016’da oldu ve Eypio – Burak King ikilisi Günah Benim şarkısıyla patlama yaptı. Bu yıllar sonra bir ilkti. Bir rap şarkı listeleri alt üst etmişti. Sonrası geldi. Ezhel, Gazapizm, Şehinşah gibi birçok rapçi bu kültürü geniş kitlelere sevdirdi. Hala da rap şarkılar hepimizin dilinde. Mesela temmuz 2019’da çıkan Mekanın Sahibi’ni duymayan kalmadı.
- -Rapi sevmek için birkaç neden söyler misin?
Rap’in en sevdiğim yanı her türlü konudan bahseden, her ruh haline ve enerji düzeyine uygun şarkılar barındırması. Öfkeliyken, efkarlıyken, yorgunken, neşeliyken, enerjikken dinleyebileceğiniz ayrı ayrı şarkılar mevcut. Bu bakımdan rap, belli başlı konuların dışına çıkamayan diğer müzik türlerinden ayrılır. Keza rapin eleştiri ve isyan müziği olması da sevmemiz için bir neden.
- -Eleştiri müziği? Bunu her müzik türü için söylerler. Mesela arabesk için…
Evet. Her müzik türüne bu tanım yapılır ama rap eleştirinin hakkını verir. Sadece aşk, tanrı, kader gibi konuları eleştirmez çünkü. Sistemi, insanları, savaşları, yoksulluğu ve aklınıza gelebilecek her şeyi eleştirir.
- -Peki birkaç rap şarkısı öner desem?
· Delaredo – Yılanların Oyunu
· Hidra – Cennetten Cehenneme
· Rota – İblisler
· Farazi ve Kayra – Alt Geçit
· Sagopa Kajmer – Maskeli Balo
· Ceza, Massaka, Fuchs – Soğuk Mevsim
· No1 – Cehennemin Dibi
· Geeflow – Korkma
· Mode XL – Haramiler